De verdrietige momenten onderweg
Trouwen is iets moois. Dat doe je omdat jullie je leven met elkaar willen delen. Je van elkaar houdt. En dus kun je niet wachten op dit liefdesfeest. Maar tijdens onze route naar de ceremonie kunnen er ook verdrietige momenten zijn. Dat is niet gek. Ik vraag je mij te vertellen over je jeugd. Misschien is dit confronterend omdat je helemaal niet zo’n leuke jeugd had. Omdat je de scheiding van je ouders van dichtbij hebt mee gemaakt of misschien ben je jarenlang gepest. Ik vraag je of je iemand zou willen gedenken tijdens de ceremonie. Misschien mis je je pap of mam wel of een opa en oma. Herinneringen hieraan die naar boven komen. Zij/hij had er bij moeten zijn. Ik vraag je wie de ringen brengen. Misschien doet dit je stil staan dat je zo graag gezien had dat je eigen kinderen de ringen brengen maar mocht dit geluk er (nog) niet zijn. Het is echt niet gek als de weg naar de ceremonie even moeilijk is. Het doet je stil staan bij dingen waar je misschien al even niet aan gedacht had. Of misschien wilde je in de voorbereiding van je huwelijk er juist niet aan denken en is de gedachte er nu door een vraag van mij toch weer. Ik voel met jullie mee. Ik draag niet met jullie mee, dat kan ook niet. Omdat ik nooit exact kan voelen wat jullie voelen. Begrijpen en het mezelf inbeelden kan ik wel. Dat gaat best ver. Ook ik heb best wat te verduren gehad. Al op jonge leeftijd vader verloren. Middenin familieruzies gezeten. Mijn opa en oma die heel erg belangrijk waren voor mij verloren. Gescheiden van de vader van mijn dochters. Vriendschappen verloren. Ik draag al best wat met me mee. Dat maakt het makkelijker om dichterbij jullie te komen. Het verdriet mag er zijn. En als jullie willen gaan we er ook bij stil staan tijdens de ceremonie. Maar de kunst is om het tot iets moois te maken. Niet te zwaar. Liefdevol. En zo is de cirkel weer rond. Want je trouwt om je leven met elkaar te delen. Dus ook het verdriet te delen. Ook dat is Liefde. En ik? Ach weet je met alles wat jullie met mij delen ben ik niet een trouwvriendin voor even maar voor het leven
Weg met die schoenen!
Wat ik daar nou weg gooi? Nou jongens dat zijn mijn hakken. Als je het al hakken mag noemen. Vierkant en maar 5 cm hoog. En zelfs dan kan ik er niet op lopen. Voor de bruidsparen heb ik het echt geprobeerd. Want hakken onder een leuk jurkje staan dan toch net even leuker. Tijd voor een bekentenis. Ik ben geboren met klompvoeten. Say what!? KLOMPVOETEN! Nee je voeten zien er dan niet uit als klompen. Ze staan dan omhoog en naar binnen. Onmogelijk om te lopen dus. Gelukkig waren ze in 1982 al zo ver dat ze het eea recht konden zetten. Jaaaa nu hoor ik jullie denken: “82? Toen was je toch nog niet eens geboren?” Hihi doe niet zo mal, Heel lief maar jawel dus! Maar goed, ik dwaal af. Ik heb weer een soort van rechte voeten en ik kan lopen! Maar niet altijd van harte. Mijn voetjes kunnen helaas geen hakjes aan. Het is een pijn waar ik dan doorheen moet en dat is alles behalve relaxed tijdens de ceremonie. Het is wat het is. Ik heb het één seizoen geprobeerd. Vanaf volgend seizoen gewoon weer gympen onder mijn jurkjes.♡
Naast trouwvriendin ook rouwvriendin
Ik ben niet alleen de trouwvriendin. Soms ben ik ook jullie rouwvriendin. Want trouwen is ook een beetje rouwen. Tijdens ons voorgesprek staan we stil bij jullie liefde en mooie herinneringen. Maar ook bij de verdrietige gebeurtenissen die jullie gevormd hebben. Over wie er niet is en er nog wel had moeten zijn. Want soms worden er dierbaren tijdens deze bijzondere dag gemist. Blijft die lege stoel leeg en is het gemis groter en voelbaarder dan ooit. Bij gemis kiezen jullie ervoor of en hoeveel aandacht er aan wordt besteed tijdens de ceremonie. Met gepaste woorden wordt er gevoel aan gegeven. Er kan een foto staan of een kaars. Of beide. En zo staat ieder op zijn eigen manier stil bij het verlies. Of de plek nou leeg is door een leven dat er niet meer is, omdat er onenigheid is, of niet haalbaar is door de afstand. Die lege plek, blijft leeg. En het gemis blijft niet onopgemerkt. Gemis mag de vreugde van het huwelijk niet overschaduwen. Maar hoe mooi is het als we er op een gepaste manier, jullie manier, wel bij stil kunnen staan. Ik ben niet alleen jullie trouwvriendin. Soms ben ik ook jullie rouwvriendin.
kinderen bij je ceremonie
Mijn hamer is magisch zeg ik altijd. Want wanneer de klap met de hamer is gegeven, dan is het pas écht! Maar al te graag willen de kids dan ff rammen. En soms nemen ze dat wel heel serieus en verlies ik bijna mijn vingers. Haha! Eigen schuld hoor want als ik de eerste klap te matig vindt zeg ik dat ze het nog een keertje over mogen doen. En dan weet ik; ogen dicht en hopen dat ze mijn hand niet raken. Ogen dicht gaat trouwens automatisch helaas. Liever zie ik natuurlijk gewoon wat er gebeurd. Op de foto is te zien hoe het schaaltje zelfs los komt na de klap. Voor de kids één van de leukste momenten van een ceremonie. Wanneer er kinderen op je ceremonie zijn is er van alles te bedenken om ze een rol te geven. Van de klap met de hamer, het brengen van de ringen tot het tekenen van kinderaktes. Of misschien durven ze jullie wel het jawoord te laten geven of een eigen gemaakte speech voor te dragen. Alles kan en alles mag! Ik zal er als jullie trouwvriendin voor zorgen dat de ceremonie volledig ingevuld wordt zoals jullie dat willen! Wanneer jullie wettelijk trouwen hebben we ons natuurlijk wel te houden aan de regels van de gemeente maar dat is weer een ander verhaal. Daar kun je meer over lezen op mijn website onder het kopje ’trouwen’.
Interactieve ceremonie
Je kunt wel in het Gooi wonen en een echt Gooise bodywarmer dragen maar wanneer je het woord bodywarmer uitspreekt verraad het alsnog je afkomst. Want je bent en blijft nu eenmaal een echte Amsterdamse. De bruidegom pest zijn schoonzus en in dit geval ook zijn getuige hier al jaren mee. En bij het voorgesprek zei de bruidegom tegen mij dat ik haar maar eens het volgende moest laten zeggen: ‘De beer eet een peer en de aap eet een banaan.’ Haha lachen! Dat hoef je mij geen tweede keer te zeggen. Ik hou namelijk wel van een beetje interactie tijdens de ceremonie. Ook wel spannend want niet iedereen houdt er van om een microfoon onder haar/zijn snufferd gedrukt te krijgen. Echter voor de ceremonie begon had ik ter plekke al uitgebreid contact met deze leukerd met haar echte Amsterdamse A. Het klikte en ik voelde gelijk al aan dat ik dit bij haar wel kon doen. Perfect! Tijdens de ceremonie zat haar man naast haar, de broer van de bruidegom, geluidjes te maken. Als ik het had over een deur deed hij een krakende deur na bij wijze van spreken. Heel subtiel waardoor het grappig was. Nog meer reden voor mij om deze schoonzus eens aan de tand te voelen. Het zou vast en zeker in goede aarde vallen. En dat deed het ook. Echt iedere ceremonie is anders. De ene is nooit met de andere te vergelijken. Juist omdat iedereen anders is. En zo past bij het ene bruidspaar wel een interactieve ceremonie en bij de andere niet. Of het ontstaat gewoon vanzelf. Dat kan ook nog. Hoe dan ook het is altijd een groot feest om jullie ceremonie te mogen doen!
Aftrap seizoen 2023
De aftrap van mijn trouwseizoen vond plaats in Italië. Bij de fantastische huwelijkslocatie Le Stoghne. Nog geen minuut na de ceremonie stond ik er zo bij. De blijdschap en ontlading was groot. Even rustig focussen op deze ceremonie in Italië was niet mogelijk geweest. Water, heel veel water, zorgde voor afleiding en het enige doel was nog op de trouwlocatie zien te komen. We waren op het vliegveld van Bologne geland, midden in het rampgebied. De eerste avond hebben we hierdoor ergens anders moeten overnachten. Maar waar een wil is is een weg en met mijn lieve man als steun en toeverlaat én chauffeur zijn we uiteindelijk op de plaats van bestemming gekomen. Gelukkig was iedereen er! Want ook voor de bloemenvrouw, fotograaf en videograaf was het een hele onderneming om er te komen. Maar The show must go on en wat een show was het! Met een fantastisch leuk en lief bruidspaar in de hoofdrol. De uren voor de ceremonie voelde ik me wat wiebelig omdat er geen ruimte voor een goede focus was geweest. Na mijn eerste zin gleed alles van mij af. Hoe alles zo mooi bij elkaar kwam en hoe ik naast het bruidspaar de gasten zo intens zag en hoorde genieten voelde als een warme deken. Ik ben zo dankbaar. En dit is ook exact wat ik het bruidspaar zo gunde met alle spanningen die zij de dagen ervoor hadden gevoeld. Misschien dat ik daarom voor mezelf de lat nog hoger had gelegd dan normaal. Maar hey het heeft gewerkt. En ik ben blij. En vier dat met bloemblaadjes. Die nog net niet die lat aantikte ♡ Trouwen in het buitenland. Ik kan het nog steeds iedereen aanraden. Trouwen in Ibiza. Trouwen in Lapland. Trouwen in Italië. Noem het maar op. Ik ga graag met jullie mee.
Evert mijn lessenaar
Mag ik aan jullie voorstellen: Evert. De naam die we zorgvuldig met elkaar voor hem hebben uitgekozen. Ik ben er heel blij mee want zeg nou zelf. Hij staat er net zo statig bij als een Evert. Evert, waarmee ik soms een stukje moet lopen om bij de ceremonie plek te komen. Met liefde draag ik hem dan onder mijn arm mee. Wanneer ik Evert op z’n plek heb gezet zal hij niet tegenstribbelen en blijven staan waar hij staat. Op Evert kan ik leunen terwijl hij m’n woorden draagt. Evert is de stabiele factor tijdens iedere ceremonie. Hij staat er altijd weer te shinen. Wat mooi Evert dat je iedere keer weer overladen wordt met gevoelens van liefde en geluk. En wat fijn dat je niet terugdeinst wanneer je mijn bulderende lach over je heen voelt komen. Evert je bent me er eentje! Zoals jij is er geen ander!
