Trouwen is iets moois. Dat doe je omdat jullie je leven met elkaar willen delen. Je van elkaar houdt. En dus kun je niet wachten op dit liefdesfeest. Maar tijdens onze route naar de ceremonie kunnen er ook verdrietige momenten zijn. Dat is niet gek.

Ik vraag je mij te vertellen over je jeugd. Misschien is dit confronterend omdat je helemaal niet zo’n leuke jeugd had. Omdat je de scheiding van je ouders van dichtbij hebt mee gemaakt of misschien ben je jarenlang gepest.

Ik vraag je of je iemand zou willen gedenken tijdens de ceremonie. Misschien mis je je pap of mam wel of een opa en oma. Herinneringen hieraan die naar boven komen. Zij/hij had er bij moeten zijn.

Ik vraag je wie de ringen brengen.  Misschien doet dit je stil staan dat je zo graag gezien had dat je eigen kinderen de ringen brengen maar mocht dit geluk er (nog) niet zijn.

Het is echt niet gek als de weg naar de ceremonie even moeilijk is. Het doet je stil staan bij dingen waar je misschien al even niet aan gedacht had. Of misschien wilde je in de voorbereiding van je huwelijk er juist niet aan denken en is de gedachte er nu door een vraag van mij toch weer.

Ik voel met jullie mee. Ik draag niet met jullie mee, dat kan ook niet. Omdat ik nooit exact kan voelen wat jullie voelen. Begrijpen en het mezelf inbeelden kan ik wel. Dat gaat best ver. Ook ik heb best wat te verduren gehad. Al op jonge leeftijd vader verloren. Middenin familieruzies gezeten. Mijn opa en oma die heel erg belangrijk waren voor mij verloren. Gescheiden van de vader van mijn dochters. Vriendschappen verloren. Ik draag al best wat met me mee.

Dat maakt het makkelijker om dichterbij jullie te komen. Het verdriet mag er zijn. En als jullie willen gaan we er ook bij stil staan tijdens de ceremonie. Maar de kunst is om het tot iets moois te maken. Niet te zwaar. Liefdevol.

En zo is de cirkel weer rond. Want je trouwt om je leven met elkaar te delen. Dus ook het verdriet te delen. Ook dat is Liefde.

En ik? Ach weet je met alles wat jullie met mij delen ben ik niet een trouwvriendin voor even maar voor het leven 😉