De tijd van boeven vangen is voorbij
Net 18 was ik toen ik bij de politie kwam. Nog maar een meisje. Naast dat ik een beetje actie en afwisseling in mijn leven wilde, wilde ik wat betekenen voor de mensen in onze maatschappij. Het verschil voor ze maken. Dit alles lukte. Van het koppen van stenen vanuit de M.E. linie, tot het redden van mensen uit een woning die elkaar letterlijk de hersenpan insloegen. Van het als eerste als motorrijder ter plaatse komen bij een zwaar verkeersongeval tot het oplossen van moord in een uitgefikte woning. En de laatste jaren als rechercheur werkzaam binnen de zware en georganiseerde criminaliteit. En dan nog alles wat er tussenin zit. Niet te vergeten bijna dagelijks uitgescholden worden. Jeetje wat krijg je veel shit over je heen zodra dat pak aan gaat. Deze heb ik ruim 10 jaar geleden al uitgedaan en besloten nooit meer aan te doen. Daarnaast merkte ik dat netvliesvervuiling ook niet veel goeds doet. Een woord die ik onlangs aan mijn vocabulaire heb toegevoegd nadat ik deze hoorde van een collega. Lief en leed gedeeld met collega’s en aan één woord genoeg hebben. Vriendschappen opgebouwd en zelfs de liefde van mijn leven gevonden. Collega’s hebben oog voor elkaar maar binnen een grote organisatie als de politie ben je als persoon met regelmaat niet meer dan een nummer. Je wordt vaak niet écht gezien. Hoe hard je ook werkt. En ookal ben ik dit werk niet gaan doen voor de waardering is het soms moeilijk te snappen hoe hier mee om gegaan wordt. Bruidsparen die op mijn pad komen en voor mij kiezen kiezen écht voor mij. Om wie ik ben. Ik ben alles behalve een nummer. Én ik kan wat voor ze betekenen. Het verschil maken. Zoals ik dat 22 jaar geleden al wilde. Wat een mooi vak is dit. En dus zijn mijn laatste dagen bij de politie geteld. Als ik al zou willen blijven zou het al niet eens kunnen vanwege de vele bruiloften die er aan zitten te komen. Dapper en stoer is wat ik voornamelijk als reactie krijg op mijn vertrek bij de politie. Wanneer een collega van mij vertrok en een ander pad ging volgen zag ik dat ook zo. Dat zou ik nooit durven dacht ik dan. En ik zou zeker niet kiezen voor de onzekerheid die het leven van een zzp’er met zich mee brengt. En zie nu! Toch zie ik het nu het mezelf betreft niet als stoer of dapper. Ik kan gewoon niet anders dan mijn hart volgen en dat voelt als vanzelfsprekend. En met jullie vertrouwen en lovende reacties weet ik nog meer dat ik de juiste keus heb gemaakt. Ik zal jullie laten zien dat jullie vertrouwen niet onterecht is. Ik ga knallen en De Trouwvriendin gaat de mooiste, leukste en grappigste ceremonies brengen aan de alle tofste bruidsparen. Een onvergetelijke ceremonie is wat jullie verdienen! Want er is volledige focus. En heel veel zin!
Droom ik? Of is dit echt?!
Januari van dit jaar bestond De Trouwvriendin nog niet. Zelfs niet in mijn gedachten. En dan toch inmiddels al een paar bruiloften verder en nog een heleboel in het vooruitzicht. Maar jeetje wat heb ik hier hard voor gewerkt. Naast mijn 32 urige werkweek bij de politie en gezin die ook alle aandacht verdiend. “Geef het 2 jaar” vertelde men mij. “In deze branche moet je het hebben van de mond op mond reclame”. Twee jaar!? Dat wil ik helemaal niet! Ik wil gas er op. Bruidsparen ontmoeten en de mooiste verhalen voor ze schrijven. Afwachten zit niet in mij. Of ook wel gezegd, ik ben redelijk ongeduldig. Dus ik besloot er alles aan te doen om die 2 jaar in te korten. Ik ben bij behoorlijk wat locaties langs geweest, kennisgemaakt met eventmanagers, deelgenomen aan top trouwlocatie routes, in gesprek gegaan met andere babsen, mezelf laten zien op verschillende websites enzovoort. Ik bleef in alles wat ik deed heel dicht bij mezelf. Want ik wil dat men naast De Trouwvriendin ook Sandra ziet. Want uiteindelijk is Sandra De Trouwvriendin. Dus what you see is what you get! En toen gebeurde het. Veel eerder dan ik had durven dromen. Ik ging naar bed met een aanvraag en stond er mee op. En dat een paar weken achter elkaar. Vorige week waren er tranen van geluk. Want het is echt aan het gebeuren. De bruidsparen geloven net zo in De Trouwvriendin als ik dat doe. Ik ben zo dankbaar en tegelijktijd zo trots! 2023/2024 kom maar op want ik sta aan!! Eerst dit jaar nog 2 bruiloften rocken! Heel veel zin in! Voor de bruidsparen die dit lezen: wacht niet te lang. Ook voor 2024 heb ik al aanvragen en in mijn agenda staan. Ik moest laatst een bruidspaar afwijzen en dat is niet leuk! En moge na mijn bericht duidelijk zijn: ik wil jullie trouwen! foto ceremonie: Edwin Smulders
Toga dilemma
Wanneer je start als zelfstandig trouwambtenaar kom je voor best wat beslissingen te staan. Ik zou graag zien dat mijn bedrijf, De Trouwvriendin, uitstraalt wie ik ben maar tegelijkertijd kom ik er achter dat niet voor niks de zon op gaat. Bij elke beslissing die ik neem komt er financieel gezien best wat bij kijken. Zo stond ik met regelmaat op met de vraag; Wel of geen toga? Best een tijdje was het antwoord op deze vraag ‘Nee’. Waarom? Niet alleen omdat het een flinke investering is maar ook omdat ik het laagdrempelig en toegankelijk wil houden. Dicht bij mezelf. Daarbij stem ik graag mijn kleding af op het thema die het bruidspaar heeft uitgekozen. Ook een goede reden om geen toga aan te schaffen want ik hou van shoppen!! Wat ook weer geld kost Maar…. Aan de andere kant vind ik dat je met een toga aan wel gelijk een goede binnenkomer hebt. Je straalt iets uit. Noem het misschien ouderwets maar ik hou ook wel van tradities. Ook weet ik als geen ander wat het met je doet wanneer je een uniform aantrekt. Het sterkt je in de rol die je op dat moment hebt. Het maakte dat ik mij echt een politieagente voelde. Ik denk dat dit hetzelfde werkt bij de toga. Dat je nog meer in jezelf gelooft wanneer je deze aan hebt. Uiteindelijk heb ik besloten een toga te laten maken die volledig bij mij past. Want ook dit is een manier om dicht bij mezelf te blijven. Zolang ik mij er maar prettig in voel en De Trouwvriendin zie wanneer ik de toga aan heb. Het betreft écht maatwerk wat ik aan Carla Couture heb toevertrouwd. Van de kleur tot het model, overal werd over nagedacht en uitvoerig besproken en bekeken. Door deze beslissing geef ik ‘mijn’ bruidsparen de keus te kiezen wat bij hun past. De Trouwvriendin in één van haar outfits die hangen te trappelen in d’r kast of De Trouwvriendin in haar op maat gemaakte toga. Het was weer een kleine investering maar ik weet nu al zeker dat deze het volledig waard is geweest! En buiten dat; de toga staat me beter dan het uniform. Oh ja en dan denk je klaar te zijn… Bedenk je ook wel leuke bijpassende schoenen te willen. En De Trouwvriendin heeft een dure smaak dus hoppa er werd een paar Jordans aangeschaft. Ketjing!
Ik moest het even kwijt zijn om het terug te vinden
Vorig jaar in Ibiza lukte het me niet om te genieten. Onrust in mijn lijf en niks was goed genoeg. Ik irriteerde me om het minste geringste. Verdrietig was ik ook want ik keek zo uit naar het terugkomen op dit fantastische eiland. Waarom lukte het me niet te ontspannen en alles van me af te laten glijden? Bij terugkomst wist ik het zeker. Ik was mezelf kwijt geraakt. Ik sliep slecht en vond niks meer leuk aan mezelf. En inderdaad nadat ik met pijn en moeite de hulpvraag had in gezet bleek ik te moeten dealen met overbelasting opgebouwd in de loop van de jaren. Maw ik zat tegen een burn out aan. Fuck nee! Ik!? Hoe dan!? Maar oke ik zit er tegenaan en dus nog niet er in maw ik ben nog op tijd! Ik ben met mezelf aan de slag gegaan en heb in een korte tijd stappen gemaakt. Ik moest weer terug naar mijn gevoel. Ik ga namelijk altijd heel goed op het volgen van mijn gevoel maar deze was ik juist al een tijdje kwijt. Totdat de 3 daagse bootcamp tot trouwambtenaar voorbij kwam. Ik voelde aan alles dat ik dit moest doen en dat hier heel veel antwoorden lagen voor mijn “probleem”. 9 uur per dag, al 23 jaar, met politiewerk bezig zijn stompt af, maakt vlak. Door trouwambtenaar te worden zou er door de liefde en het geluk balans in mijn leven komen en kon ik alle ervaring die ik in de afgelopen jaren heb opgedaan kwijt. Met mensen bezig zijn, hun te zien stralen en verhaal te horen maakt mij gelukkig. Waarbij tijdens de ceremonie gevoel wordt omgezet in woorden en jullie verhaal ontstaat. Inmiddels staan er al meerdere paren in mijn agenda die ik mag gaan trouwen en kan ik gelukkig alweer even zeggen dat ik terug ben! Maar dan de 2.0 versie! Zonder deze wat minder leuke tijd had De Trouwvriendin nooit bestaan. Ik moest het even kwijt zijn om het weer terug te vinden. Maar dan nog beter en mooier dan ooit. Ik ben net terug uit Ibiza en heb de bevestiging gekregen dat het niet aan het eiland lag maar aan mij. Want wat heb ik genoten. Met een hele dikke vette G!
Wanneer vreemden geen vreemden meer zijn
Soms in je leven kom je een wildvreemde tegen waarmee je vanaf het eerste moment een klik hebt. Een paar weken geleden ontmoette ik iemand. Ik zat op een bankje kijkend naar onze hond Bob toen ik iemand hoorde zeggen “Mag ik naast je komen zitten”? Een guitige uitstraling en een lieve glimlach. Natuurlijk kon ik niet weigeren. Ook hij was hier om zijn hond uit te laten. We raakte aan de praat over de dagelijkse dingen, over reizen, over het leven en over relaties. Deze man had echt iets te vertellen. Was al 43 jaar samen met zijn vrouw en genoot na altijd in de zorg te hebben gewerkt van zijn prepensioen. Binnen no time had ik het gevoel deze man, waarvan ik nog steeds zijn naam niet wist, al jaren te kennen. We gingen ieder weer ons weg en ik was een ontmoeting rijker. Vanmiddag kwam ik op dezelfde plek. Dit keer zat hij op het bankje. We pakte op waar we gebleven waren en ik merkte dat hij oprecht wilde weten hoe het met mij ging. We kletste weer wat af en ik vertelde over De Trouwvriendin. Ik gaf hem mijn visitekaartje en hij vertelde mij zijn naam: Martin. Was hij bij het geven van zijn naam geen “vreemde” meer? Of was hij al dat niet meer vanaf het moment dat we de mooiste gesprekken met elkaar voerde? Ik denk dat de naam niet zo veel zegt en dat het vooral gaat om het gevoel dat je bij elkaar hebt. Je kan mensen bij naam kennen maar niks van ze weten.Ik maak deze blog om duidelijk te maken dat je al na een korte tijd iemand zo dichtbij kan laten komen als jij wilt. Waarbij je je eigen grenzen bewaakt. Als bruidspaar is het fijn als je je bij mij net zo op je gemak voelt als Martin dat deed. Maar ook visa versa. Ik ontmoet door dit mooie vak steeds meer vreemden die bij aanvang van de ceremonie geen vreemde meer van mij zijn. Niet omdat ik hun naam weet maar omdat ik hun verhaal ken… En ze deze mij hebben toevertrouwd. Dank voor dit vertrouwen en jullie mooie, grappige en ontroerende verhalen!P.S. Martin, hoop je gauw weer te zien 😉
Mijn lessenaar en ik
Ik was op slag verliefd. Ik zocht op marktplaats naar een lessenaar en daar stond je dan. Tussen de vele anderen. Maar jij sprong er uit en ik wist dat ik jou aan m’n zijde wilde hebben, of eigenlijk voor mij, bij de vele bruiloften die wij samen gaan voltrekken. Je plaats was nu nog in Huizen en je had een bijzonder vriendelijke eigenaar. Toen ik je kwam halen vertelde de mevrouw mij het lastig te vinden om je los te laten. In 1994 had haar man je na een lange zoektocht gevonden en meegenomen naar huis. Daar heb je de noten mogen dragen terwijl mevrouw haar dwarsfluit bespeelde. Nu werd het tijd om je los te laten en je een nieuw thuis te gunnen. Ik maakte het de mevrouw makkelijker toen ik haar vertelde dat ik je overal mee naartoe zou nemen en je op de mooiste plekjes zou laten shinen! Alleen nu niet noten maar woordendragend.. En zo kwam je thuis bij mij en begint ook jou avontuur in trouwland! We hebben er zin in!!
Politie- én trouwambtenaar?!
Politieambtenaar en trouwambtenaar zijn, gaat dat wel samen? Liefde en verdriet gaan vaak hand in hand door het leven. Dit komt voor mij in het werk nu heel dichtbij. Zo sta ik een moeder te vertellen dat haar zoon niet meer thuis komt en het volgend moment zie ik een moeder stralen van geluk omdat haar zoon zojuist het JA woord heeft gegeven aan de liefde van zijn leven. Het is een schril contrast maar voor mij een goede balans. Ik ben een gevoelsmens dus veel van de emoties komen bij mij binnen. Ook daarom zijn deze 2 mooie beroepen een juiste balans voor mij. Ik hou van mensen en of ik nu aan het trouwen ben of boeven vang het is beide mensenwerk. En omdat ik mijn werk serieus neem zal ik het uiterste van mijzelf vragen. Hoe dan ook, en in welke vorm dan ook, ik zal er voor jullie zijn! Al hoop ik jullie te mogen trouwen in plaats van te moeten vangen!
