Soms in je leven kom je een wildvreemde tegen waarmee je vanaf het eerste moment een klik hebt. Een paar weken geleden ontmoette ik iemand. Ik zat op een bankje kijkend naar onze hond Bob toen ik iemand hoorde zeggen “Mag ik naast je komen zitten”? Een guitige uitstraling en een lieve glimlach. Natuurlijk kon ik niet weigeren. Ook hij was hier om zijn hond uit te laten. We raakte aan de praat over de dagelijkse dingen, over reizen, over het leven en over relaties. Deze man had echt iets te vertellen. Was al 43 jaar samen met zijn vrouw en genoot na altijd in de zorg te hebben gewerkt van zijn prepensioen. Binnen no time had ik het gevoel deze man, waarvan ik nog steeds zijn naam niet wist, al jaren te kennen. We gingen ieder weer ons weg en ik was een ontmoeting rijker. Vanmiddag kwam ik op dezelfde plek. Dit keer zat hij op het bankje. We pakte op waar we gebleven waren en ik merkte dat hij oprecht wilde weten hoe het met mij ging. We kletste weer wat af en ik vertelde over De Trouwvriendin. Ik gaf hem mijn visitekaartje en hij vertelde mij zijn naam: Martin. Was hij bij het geven van zijn naam geen “vreemde” meer? Of was hij al dat niet meer vanaf het moment dat we de mooiste gesprekken met elkaar voerde? Ik denk dat de naam niet zo veel zegt en dat het vooral gaat om het gevoel dat je bij elkaar hebt. Je kan mensen bij naam kennen maar niks van ze weten.

Ik maak deze blog om duidelijk te maken dat je al na een korte tijd iemand zo dichtbij kan laten komen als jij wilt. Waarbij je je eigen grenzen bewaakt. Als bruidspaar is het fijn als je je bij mij net zo op je gemak voelt als Martin dat deed. Maar ook visa versa. Ik ontmoet door dit mooie vak steeds meer vreemden die bij aanvang van de ceremonie geen vreemde meer van mij zijn. Niet omdat ik hun naam weet maar omdat ik hun verhaal ken… En ze deze mij hebben toevertrouwd. Dank voor dit vertrouwen en jullie mooie, grappige en ontroerende verhalen!

P.S. Martin, hoop je gauw weer te zien 😉