Wanneer vreemden geen vreemden meer zijn
Soms in je leven kom je een wildvreemde tegen waarmee je vanaf het eerste moment een klik hebt. Een paar weken geleden ontmoette ik iemand. Ik zat op een bankje kijkend naar onze hond Bob toen ik iemand hoorde zeggen “Mag ik naast je komen zitten”? Een guitige uitstraling en een lieve glimlach. Natuurlijk kon ik niet weigeren. Ook hij was hier om zijn hond uit te laten. We raakte aan de praat over de dagelijkse dingen, over reizen, over het leven en over relaties. Deze man had echt iets te vertellen. Was al 43 jaar samen met zijn vrouw en genoot na altijd in de zorg te hebben gewerkt van zijn prepensioen. Binnen no time had ik het gevoel deze man, waarvan ik nog steeds zijn naam niet wist, al jaren te kennen. We gingen ieder weer ons weg en ik was een ontmoeting rijker. Vanmiddag kwam ik op dezelfde plek. Dit keer zat hij op het bankje. We pakte op waar we gebleven waren en ik merkte dat hij oprecht wilde weten hoe het met mij ging. We kletste weer wat af en ik vertelde over De Trouwvriendin. Ik gaf hem mijn visitekaartje en hij vertelde mij zijn naam: Martin. Was hij bij het geven van zijn naam geen “vreemde” meer? Of was hij al dat niet meer vanaf het moment dat we de mooiste gesprekken met elkaar voerde? Ik denk dat de naam niet zo veel zegt en dat het vooral gaat om het gevoel dat je bij elkaar hebt. Je kan mensen bij naam kennen maar niks van ze weten.Ik maak deze blog om duidelijk te maken dat je al na een korte tijd iemand zo dichtbij kan laten komen als jij wilt. Waarbij je je eigen grenzen bewaakt. Als bruidspaar is het fijn als je je bij mij net zo op je gemak voelt als Martin dat deed. Maar ook visa versa. Ik ontmoet door dit mooie vak steeds meer vreemden die bij aanvang van de ceremonie geen vreemde meer van mij zijn. Niet omdat ik hun naam weet maar omdat ik hun verhaal ken… En ze deze mij hebben toevertrouwd. Dank voor dit vertrouwen en jullie mooie, grappige en ontroerende verhalen!P.S. Martin, hoop je gauw weer te zien 😉
Mijn lessenaar en ik
Ik was op slag verliefd. Ik zocht op marktplaats naar een lessenaar en daar stond je dan. Tussen de vele anderen. Maar jij sprong er uit en ik wist dat ik jou aan m’n zijde wilde hebben, of eigenlijk voor mij, bij de vele bruiloften die wij samen gaan voltrekken. Je plaats was nu nog in Huizen en je had een bijzonder vriendelijke eigenaar. Toen ik je kwam halen vertelde de mevrouw mij het lastig te vinden om je los te laten. In 1994 had haar man je na een lange zoektocht gevonden en meegenomen naar huis. Daar heb je de noten mogen dragen terwijl mevrouw haar dwarsfluit bespeelde. Nu werd het tijd om je los te laten en je een nieuw thuis te gunnen. Ik maakte het de mevrouw makkelijker toen ik haar vertelde dat ik je overal mee naartoe zou nemen en je op de mooiste plekjes zou laten shinen! Alleen nu niet noten maar woordendragend.. En zo kwam je thuis bij mij en begint ook jou avontuur in trouwland! We hebben er zin in!!
Politie- én trouwambtenaar?!
Politieambtenaar en trouwambtenaar zijn, gaat dat wel samen? Liefde en verdriet gaan vaak hand in hand door het leven. Dit komt voor mij in het werk nu heel dichtbij. Zo sta ik een moeder te vertellen dat haar zoon niet meer thuis komt en het volgend moment zie ik een moeder stralen van geluk omdat haar zoon zojuist het JA woord heeft gegeven aan de liefde van zijn leven. Het is een schril contrast maar voor mij een goede balans. Ik ben een gevoelsmens dus veel van de emoties komen bij mij binnen. Ook daarom zijn deze 2 mooie beroepen een juiste balans voor mij. Ik hou van mensen en of ik nu aan het trouwen ben of boeven vang het is beide mensenwerk. En omdat ik mijn werk serieus neem zal ik het uiterste van mijzelf vragen. Hoe dan ook, en in welke vorm dan ook, ik zal er voor jullie zijn! Al hoop ik jullie te mogen trouwen in plaats van te moeten vangen!
