De verdrietige momenten onderweg
Trouwen is iets moois. Dat doe je omdat jullie je leven met elkaar willen delen. Je van elkaar houdt. En dus kun je niet wachten op dit liefdesfeest. Maar tijdens onze route naar de ceremonie kunnen er ook verdrietige momenten zijn. Dat is niet gek. Ik vraag je mij te vertellen over je jeugd. Misschien is dit confronterend omdat je helemaal niet zo’n leuke jeugd had. Omdat je de scheiding van je ouders van dichtbij hebt mee gemaakt of misschien ben je jarenlang gepest. Ik vraag je of je iemand zou willen gedenken tijdens de ceremonie. Misschien mis je je pap of mam wel of een opa en oma. Herinneringen hieraan die naar boven komen. Zij/hij had er bij moeten zijn. Ik vraag je wie de ringen brengen. Misschien doet dit je stil staan dat je zo graag gezien had dat je eigen kinderen de ringen brengen maar mocht dit geluk er (nog) niet zijn. Het is echt niet gek als de weg naar de ceremonie even moeilijk is. Het doet je stil staan bij dingen waar je misschien al even niet aan gedacht had. Of misschien wilde je in de voorbereiding van je huwelijk er juist niet aan denken en is de gedachte er nu door een vraag van mij toch weer. Ik voel met jullie mee. Ik draag niet met jullie mee, dat kan ook niet. Omdat ik nooit exact kan voelen wat jullie voelen. Begrijpen en het mezelf inbeelden kan ik wel. Dat gaat best ver. Ook ik heb best wat te verduren gehad. Al op jonge leeftijd vader verloren. Middenin familieruzies gezeten. Mijn opa en oma die heel erg belangrijk waren voor mij verloren. Gescheiden van de vader van mijn dochters. Vriendschappen verloren. Ik draag al best wat met me mee. Dat maakt het makkelijker om dichterbij jullie te komen. Het verdriet mag er zijn. En als jullie willen gaan we er ook bij stil staan tijdens de ceremonie. Maar de kunst is om het tot iets moois te maken. Niet te zwaar. Liefdevol. En zo is de cirkel weer rond. Want je trouwt om je leven met elkaar te delen. Dus ook het verdriet te delen. Ook dat is Liefde. En ik? Ach weet je met alles wat jullie met mij delen ben ik niet een trouwvriendin voor even maar voor het leven
kinderen bij je ceremonie
Mijn hamer is magisch zeg ik altijd. Want wanneer de klap met de hamer is gegeven, dan is het pas écht! Maar al te graag willen de kids dan ff rammen. En soms nemen ze dat wel heel serieus en verlies ik bijna mijn vingers. Haha! Eigen schuld hoor want als ik de eerste klap te matig vindt zeg ik dat ze het nog een keertje over mogen doen. En dan weet ik; ogen dicht en hopen dat ze mijn hand niet raken. Ogen dicht gaat trouwens automatisch helaas. Liever zie ik natuurlijk gewoon wat er gebeurd. Op de foto is te zien hoe het schaaltje zelfs los komt na de klap. Voor de kids één van de leukste momenten van een ceremonie. Wanneer er kinderen op je ceremonie zijn is er van alles te bedenken om ze een rol te geven. Van de klap met de hamer, het brengen van de ringen tot het tekenen van kinderaktes. Of misschien durven ze jullie wel het jawoord te laten geven of een eigen gemaakte speech voor te dragen. Alles kan en alles mag! Ik zal er als jullie trouwvriendin voor zorgen dat de ceremonie volledig ingevuld wordt zoals jullie dat willen! Wanneer jullie wettelijk trouwen hebben we ons natuurlijk wel te houden aan de regels van de gemeente maar dat is weer een ander verhaal. Daar kun je meer over lezen op mijn website onder het kopje ’trouwen’.
Aftrap seizoen 2023
De aftrap van mijn trouwseizoen vond plaats in Italië. Bij de fantastische huwelijkslocatie Le Stoghne. Nog geen minuut na de ceremonie stond ik er zo bij. De blijdschap en ontlading was groot. Even rustig focussen op deze ceremonie in Italië was niet mogelijk geweest. Water, heel veel water, zorgde voor afleiding en het enige doel was nog op de trouwlocatie zien te komen. We waren op het vliegveld van Bologne geland, midden in het rampgebied. De eerste avond hebben we hierdoor ergens anders moeten overnachten. Maar waar een wil is is een weg en met mijn lieve man als steun en toeverlaat én chauffeur zijn we uiteindelijk op de plaats van bestemming gekomen. Gelukkig was iedereen er! Want ook voor de bloemenvrouw, fotograaf en videograaf was het een hele onderneming om er te komen. Maar The show must go on en wat een show was het! Met een fantastisch leuk en lief bruidspaar in de hoofdrol. De uren voor de ceremonie voelde ik me wat wiebelig omdat er geen ruimte voor een goede focus was geweest. Na mijn eerste zin gleed alles van mij af. Hoe alles zo mooi bij elkaar kwam en hoe ik naast het bruidspaar de gasten zo intens zag en hoorde genieten voelde als een warme deken. Ik ben zo dankbaar. En dit is ook exact wat ik het bruidspaar zo gunde met alle spanningen die zij de dagen ervoor hadden gevoeld. Misschien dat ik daarom voor mezelf de lat nog hoger had gelegd dan normaal. Maar hey het heeft gewerkt. En ik ben blij. En vier dat met bloemblaadjes. Die nog net niet die lat aantikte ♡ Trouwen in het buitenland. Ik kan het nog steeds iedereen aanraden. Trouwen in Ibiza. Trouwen in Lapland. Trouwen in Italië. Noem het maar op. Ik ga graag met jullie mee.
Ik als hoofdverdiener
Toch leuk om ook nog even op mijn website in de blog te delen. Een geinig artikel over mij in de Vrouw van de Telegraaf. Voor de nieuwsgierigen, bij deze de link: https://www.telegraaf.nl/vrouw/525987423/stiekem-vindt-mijn-man-het-fijner-dat-ik-hoofdverdiener-ben In het artikel vertel ik onder andere hoe mijn man en ik elkaar gelukkig maken en houden. Dat het hem bij ons ook zit in spontane weekendjes weg waarbij we echt even de tijd hebben voor elkaar. Maar ook over het ontstaan van De Trouwvriendin.
Toga dilemma
Wanneer je start als zelfstandig trouwambtenaar kom je voor best wat beslissingen te staan. Ik zou graag zien dat mijn bedrijf, De Trouwvriendin, uitstraalt wie ik ben maar tegelijkertijd kom ik er achter dat niet voor niks de zon op gaat. Bij elke beslissing die ik neem komt er financieel gezien best wat bij kijken. Zo stond ik met regelmaat op met de vraag; Wel of geen toga? Best een tijdje was het antwoord op deze vraag ‘Nee’. Waarom? Niet alleen omdat het een flinke investering is maar ook omdat ik het laagdrempelig en toegankelijk wil houden. Dicht bij mezelf. Daarbij stem ik graag mijn kleding af op het thema die het bruidspaar heeft uitgekozen. Ook een goede reden om geen toga aan te schaffen want ik hou van shoppen!! Wat ook weer geld kost Maar…. Aan de andere kant vind ik dat je met een toga aan wel gelijk een goede binnenkomer hebt. Je straalt iets uit. Noem het misschien ouderwets maar ik hou ook wel van tradities. Ook weet ik als geen ander wat het met je doet wanneer je een uniform aantrekt. Het sterkt je in de rol die je op dat moment hebt. Het maakte dat ik mij echt een politieagente voelde. Ik denk dat dit hetzelfde werkt bij de toga. Dat je nog meer in jezelf gelooft wanneer je deze aan hebt. Uiteindelijk heb ik besloten een toga te laten maken die volledig bij mij past. Want ook dit is een manier om dicht bij mezelf te blijven. Zolang ik mij er maar prettig in voel en De Trouwvriendin zie wanneer ik de toga aan heb. Het betreft écht maatwerk wat ik aan Carla Couture heb toevertrouwd. Van de kleur tot het model, overal werd over nagedacht en uitvoerig besproken en bekeken. Door deze beslissing geef ik ‘mijn’ bruidsparen de keus te kiezen wat bij hun past. De Trouwvriendin in één van haar outfits die hangen te trappelen in d’r kast of De Trouwvriendin in haar op maat gemaakte toga. Het was weer een kleine investering maar ik weet nu al zeker dat deze het volledig waard is geweest! En buiten dat; de toga staat me beter dan het uniform. Oh ja en dan denk je klaar te zijn… Bedenk je ook wel leuke bijpassende schoenen te willen. En De Trouwvriendin heeft een dure smaak dus hoppa er werd een paar Jordans aangeschaft. Ketjing!
