De verdrietige momenten onderweg
Trouwen is iets moois. Dat doe je omdat jullie je leven met elkaar willen delen. Je van elkaar houdt. En dus kun je niet wachten op dit liefdesfeest. Maar tijdens onze route naar de ceremonie kunnen er ook verdrietige momenten zijn. Dat is niet gek. Ik vraag je mij te vertellen over je jeugd. Misschien is dit confronterend omdat je helemaal niet zo’n leuke jeugd had. Omdat je de scheiding van je ouders van dichtbij hebt mee gemaakt of misschien ben je jarenlang gepest. Ik vraag je of je iemand zou willen gedenken tijdens de ceremonie. Misschien mis je je pap of mam wel of een opa en oma. Herinneringen hieraan die naar boven komen. Zij/hij had er bij moeten zijn. Ik vraag je wie de ringen brengen. Misschien doet dit je stil staan dat je zo graag gezien had dat je eigen kinderen de ringen brengen maar mocht dit geluk er (nog) niet zijn. Het is echt niet gek als de weg naar de ceremonie even moeilijk is. Het doet je stil staan bij dingen waar je misschien al even niet aan gedacht had. Of misschien wilde je in de voorbereiding van je huwelijk er juist niet aan denken en is de gedachte er nu door een vraag van mij toch weer. Ik voel met jullie mee. Ik draag niet met jullie mee, dat kan ook niet. Omdat ik nooit exact kan voelen wat jullie voelen. Begrijpen en het mezelf inbeelden kan ik wel. Dat gaat best ver. Ook ik heb best wat te verduren gehad. Al op jonge leeftijd vader verloren. Middenin familieruzies gezeten. Mijn opa en oma die heel erg belangrijk waren voor mij verloren. Gescheiden van de vader van mijn dochters. Vriendschappen verloren. Ik draag al best wat met me mee. Dat maakt het makkelijker om dichterbij jullie te komen. Het verdriet mag er zijn. En als jullie willen gaan we er ook bij stil staan tijdens de ceremonie. Maar de kunst is om het tot iets moois te maken. Niet te zwaar. Liefdevol. En zo is de cirkel weer rond. Want je trouwt om je leven met elkaar te delen. Dus ook het verdriet te delen. Ook dat is Liefde. En ik? Ach weet je met alles wat jullie met mij delen ben ik niet een trouwvriendin voor even maar voor het leven
En toen stond ik in de Libelle
Met een meisjesdroom ooit beroemd te worden, vind ik het toch wel heel leuk dat ik in de week van Valentijn twee pagina’s in de Libelle mocht bestieren. Wat heerlijk dat als klein meisje de wereld nog aan je voeten ligt en voor je gevoel alles binnen handbereik. Je denkt niet in belemmerende overtuigingen. Je hebt een droom en daar ga je voor! Wat wil je worden? “Beroemd!” De mini playbackshow bij Hennie was de eerste stap. En ook gelijk de laatste Daar ging mijn droom. Naar de kleinkunstacedemie had ik wel gewild maar mams overtuigde mij er van dat het knokken zou worden om een beetje naamsbekendheid te krijgen. Een belemmerende overtuiging realiseer ik mij nu. Maar het was niet de mijne. Tegelijktijd uiteraard een moeder die haar kind beschermen wilde voor die, ik denk wel eens, harde wereld. Inmiddels weten jullie wel waar ik uiteindelijk terecht kwam. Een blauwe familie. Met het opgroeien veranderde mijn dromen. Ze werden kleiner en wat realistischer. Geen meisjesdromen meer. En doordat de dromen ‘kleiner’ werden kwamen de meesten hiervan ook uit. Nooit had ik durven dromen zelfstandig ondernemer te worden. Waarbij ik écht kan doen waar ik heel gelukkig van wordt. Dit had een grote droom kunnen zijn. Maar voordat ik er überhaupt over kon dromen had ik het al waar gemaakt. Dit wakkert de meisjesdromen weer aan. Durf ik weer groter te dromen. Beroemd ben ik niet. En word ik misschien ook nooit. Misschien, want zeg nooit nooit, zegt het meisje in mij. Alhoewel mijn naam in de trouwwereld binnen korte tijd al aardig bekend was. De Trouwvriendin. Ik sta hier echt nog steeds van te kijken en ben er heel erg trots op. En kijk aan. Zo is ook die droom alsnog een beetje werkelijkheid geworden: “Zeg ken jij de trouwvriendin al?” “Ja Tuurlijk, die rode krullenbol die altijd samen met Evert komt.” Wie weet wat de toekomst brengt. En is de Libelle het begin van die meisjesdroom. En was de mini playbackshow niet de eerste en laatste stap. Slechts de eerste. Leef je dromen. Droom niet je leven. Foto gemaakt voor de shoot van de Libelle door petronellanitta.
AD krantenartikel over zelfstandig trouwambtenaar
Yes! Steeds meer koppels kiezen voor een zelfstandig trouwambtenaar. Zoals ik dat als De Trouwvriendin ook ben. En wanneer je ceremonieel trouwt met een zelfstandige dan hoeft dit niet eens heel veel duurder te zijn. Hoe zit dit nou precies? Er zijn gemeentes die tot wel ruim 1000 euro vragen om bij hen te trouwen.(hou dit even vast) En dan moet je nog maar afwachten of de (toegewezen) babs bij jullie past. Dit staat overigens los van het feit dat er hele leuke babsen werkzaam zijn bij de gemeente. Daarnaast is het zo dat deze babsen veel minder tijd krijgen om er een spetterende ceremonie van te maken. Ook wbt de research naar het bruidspaar. Steeds meer bruidsparen willen een persoonlijke en memorabele ceremonie waar zij en de gasten nog lang over napraten. Duiken het internet op en gaan op zoek naar een zelfstandig trouwambtenaar. Zoeken daarbij op de leukste, grappigste en goedlachse trouwambtenaar en komen zodoende op de pagina van De Trouwvriendin terecht De prijzen van de zelfstandige lopen zeer uiteen. Maar wat bij elke zelfstandige hetzelfde is, is dat je ceremonieel bij ze kunt trouwen. Die bijna 1000 euro van de gemeente waar ik het net over had steken jullie dus mooi in jullie zak en je betaald slechts het tarief van de zelfstandige. Op een gratis moment trouwen jullie alsnog officieel bij de gemeente. Wanneer een bruidspaar wel officieel wil trouwen bij een zelfstandig trouwambtenaar kan dit ook maar betalen ze óók de leges die de desbetreffende gemeente hanteert. Ceremonieel trouwen heeft overigens nog een groot voordeel. Je kunt het helemaal zo invullen zoals jullie dat willen. Er is geen gemeente waar je rekening mee hoeft te houden. Niks is te gek! Leuk toch!? Dit was een kleine aanvulling op het artikel wat onlangs in het AD verscheen waarin oa ik ben geïnterviewd. Benieuwd naar dit artikel? Sandra zegde baan bij de politie op en werd zelfstandig trouwambtenaar, en ze is lang niet de enige | Deze verhalen uit Groene Hart mag je niet missen | AD.nl
Ik als hoofdverdiener
Toch leuk om ook nog even op mijn website in de blog te delen. Een geinig artikel over mij in de Vrouw van de Telegraaf. Voor de nieuwsgierigen, bij deze de link: https://www.telegraaf.nl/vrouw/525987423/stiekem-vindt-mijn-man-het-fijner-dat-ik-hoofdverdiener-ben In het artikel vertel ik onder andere hoe mijn man en ik elkaar gelukkig maken en houden. Dat het hem bij ons ook zit in spontane weekendjes weg waarbij we echt even de tijd hebben voor elkaar. Maar ook over het ontstaan van De Trouwvriendin.
De tijd van boeven vangen is voorbij
Net 18 was ik toen ik bij de politie kwam. Nog maar een meisje. Naast dat ik een beetje actie en afwisseling in mijn leven wilde, wilde ik wat betekenen voor de mensen in onze maatschappij. Het verschil voor ze maken. Dit alles lukte. Van het koppen van stenen vanuit de M.E. linie, tot het redden van mensen uit een woning die elkaar letterlijk de hersenpan insloegen. Van het als eerste als motorrijder ter plaatse komen bij een zwaar verkeersongeval tot het oplossen van moord in een uitgefikte woning. En de laatste jaren als rechercheur werkzaam binnen de zware en georganiseerde criminaliteit. En dan nog alles wat er tussenin zit. Niet te vergeten bijna dagelijks uitgescholden worden. Jeetje wat krijg je veel shit over je heen zodra dat pak aan gaat. Deze heb ik ruim 10 jaar geleden al uitgedaan en besloten nooit meer aan te doen. Daarnaast merkte ik dat netvliesvervuiling ook niet veel goeds doet. Een woord die ik onlangs aan mijn vocabulaire heb toegevoegd nadat ik deze hoorde van een collega. Lief en leed gedeeld met collega’s en aan één woord genoeg hebben. Vriendschappen opgebouwd en zelfs de liefde van mijn leven gevonden. Collega’s hebben oog voor elkaar maar binnen een grote organisatie als de politie ben je als persoon met regelmaat niet meer dan een nummer. Je wordt vaak niet écht gezien. Hoe hard je ook werkt. En ookal ben ik dit werk niet gaan doen voor de waardering is het soms moeilijk te snappen hoe hier mee om gegaan wordt. Bruidsparen die op mijn pad komen en voor mij kiezen kiezen écht voor mij. Om wie ik ben. Ik ben alles behalve een nummer. Én ik kan wat voor ze betekenen. Het verschil maken. Zoals ik dat 22 jaar geleden al wilde. Wat een mooi vak is dit. En dus zijn mijn laatste dagen bij de politie geteld. Als ik al zou willen blijven zou het al niet eens kunnen vanwege de vele bruiloften die er aan zitten te komen. Dapper en stoer is wat ik voornamelijk als reactie krijg op mijn vertrek bij de politie. Wanneer een collega van mij vertrok en een ander pad ging volgen zag ik dat ook zo. Dat zou ik nooit durven dacht ik dan. En ik zou zeker niet kiezen voor de onzekerheid die het leven van een zzp’er met zich mee brengt. En zie nu! Toch zie ik het nu het mezelf betreft niet als stoer of dapper. Ik kan gewoon niet anders dan mijn hart volgen en dat voelt als vanzelfsprekend. En met jullie vertrouwen en lovende reacties weet ik nog meer dat ik de juiste keus heb gemaakt. Ik zal jullie laten zien dat jullie vertrouwen niet onterecht is. Ik ga knallen en De Trouwvriendin gaat de mooiste, leukste en grappigste ceremonies brengen aan de alle tofste bruidsparen. Een onvergetelijke ceremonie is wat jullie verdienen! Want er is volledige focus. En heel veel zin!
