En toen stond ik in de Libelle
Met een meisjesdroom ooit beroemd te worden, vind ik het toch wel heel leuk dat ik in de week van Valentijn twee pagina’s in de Libelle mocht bestieren. Wat heerlijk dat als klein meisje de wereld nog aan je voeten ligt en voor je gevoel alles binnen handbereik. Je denkt niet in belemmerende overtuigingen. Je hebt een droom en daar ga je voor! Wat wil je worden? “Beroemd!” De mini playbackshow bij Hennie was de eerste stap. En ook gelijk de laatste Daar ging mijn droom. Naar de kleinkunstacedemie had ik wel gewild maar mams overtuigde mij er van dat het knokken zou worden om een beetje naamsbekendheid te krijgen. Een belemmerende overtuiging realiseer ik mij nu. Maar het was niet de mijne. Tegelijktijd uiteraard een moeder die haar kind beschermen wilde voor die, ik denk wel eens, harde wereld. Inmiddels weten jullie wel waar ik uiteindelijk terecht kwam. Een blauwe familie. Met het opgroeien veranderde mijn dromen. Ze werden kleiner en wat realistischer. Geen meisjesdromen meer. En doordat de dromen ‘kleiner’ werden kwamen de meesten hiervan ook uit. Nooit had ik durven dromen zelfstandig ondernemer te worden. Waarbij ik écht kan doen waar ik heel gelukkig van wordt. Dit had een grote droom kunnen zijn. Maar voordat ik er überhaupt over kon dromen had ik het al waar gemaakt. Dit wakkert de meisjesdromen weer aan. Durf ik weer groter te dromen. Beroemd ben ik niet. En word ik misschien ook nooit. Misschien, want zeg nooit nooit, zegt het meisje in mij. Alhoewel mijn naam in de trouwwereld binnen korte tijd al aardig bekend was. De Trouwvriendin. Ik sta hier echt nog steeds van te kijken en ben er heel erg trots op. En kijk aan. Zo is ook die droom alsnog een beetje werkelijkheid geworden: “Zeg ken jij de trouwvriendin al?” “Ja Tuurlijk, die rode krullenbol die altijd samen met Evert komt.” Wie weet wat de toekomst brengt. En is de Libelle het begin van die meisjesdroom. En was de mini playbackshow niet de eerste en laatste stap. Slechts de eerste. Leef je dromen. Droom niet je leven. Foto gemaakt voor de shoot van de Libelle door petronellanitta.
Weg met die schoenen!
Wat ik daar nou weg gooi? Nou jongens dat zijn mijn hakken. Als je het al hakken mag noemen. Vierkant en maar 5 cm hoog. En zelfs dan kan ik er niet op lopen. Voor de bruidsparen heb ik het echt geprobeerd. Want hakken onder een leuk jurkje staan dan toch net even leuker. Tijd voor een bekentenis. Ik ben geboren met klompvoeten. Say what!? KLOMPVOETEN! Nee je voeten zien er dan niet uit als klompen. Ze staan dan omhoog en naar binnen. Onmogelijk om te lopen dus. Gelukkig waren ze in 1982 al zo ver dat ze het eea recht konden zetten. Jaaaa nu hoor ik jullie denken: “82? Toen was je toch nog niet eens geboren?” Hihi doe niet zo mal, Heel lief maar jawel dus! Maar goed, ik dwaal af. Ik heb weer een soort van rechte voeten en ik kan lopen! Maar niet altijd van harte. Mijn voetjes kunnen helaas geen hakjes aan. Het is een pijn waar ik dan doorheen moet en dat is alles behalve relaxed tijdens de ceremonie. Het is wat het is. Ik heb het één seizoen geprobeerd. Vanaf volgend seizoen gewoon weer gympen onder mijn jurkjes.♡
Aftrap seizoen 2023
De aftrap van mijn trouwseizoen vond plaats in Italië. Bij de fantastische huwelijkslocatie Le Stoghne. Nog geen minuut na de ceremonie stond ik er zo bij. De blijdschap en ontlading was groot. Even rustig focussen op deze ceremonie in Italië was niet mogelijk geweest. Water, heel veel water, zorgde voor afleiding en het enige doel was nog op de trouwlocatie zien te komen. We waren op het vliegveld van Bologne geland, midden in het rampgebied. De eerste avond hebben we hierdoor ergens anders moeten overnachten. Maar waar een wil is is een weg en met mijn lieve man als steun en toeverlaat én chauffeur zijn we uiteindelijk op de plaats van bestemming gekomen. Gelukkig was iedereen er! Want ook voor de bloemenvrouw, fotograaf en videograaf was het een hele onderneming om er te komen. Maar The show must go on en wat een show was het! Met een fantastisch leuk en lief bruidspaar in de hoofdrol. De uren voor de ceremonie voelde ik me wat wiebelig omdat er geen ruimte voor een goede focus was geweest. Na mijn eerste zin gleed alles van mij af. Hoe alles zo mooi bij elkaar kwam en hoe ik naast het bruidspaar de gasten zo intens zag en hoorde genieten voelde als een warme deken. Ik ben zo dankbaar. En dit is ook exact wat ik het bruidspaar zo gunde met alle spanningen die zij de dagen ervoor hadden gevoeld. Misschien dat ik daarom voor mezelf de lat nog hoger had gelegd dan normaal. Maar hey het heeft gewerkt. En ik ben blij. En vier dat met bloemblaadjes. Die nog net niet die lat aantikte ♡ Trouwen in het buitenland. Ik kan het nog steeds iedereen aanraden. Trouwen in Ibiza. Trouwen in Lapland. Trouwen in Italië. Noem het maar op. Ik ga graag met jullie mee.
